Sendeirismo Somiedo (27 e 28-9-2008)

Somiedo 2008

Comezamos a nosa nova aventura, co fin de chegar a Asturias, (porque, dende un principio ninguén sabía cómo se chamaba ó pobo a onde teriamos que ir, agás Carlos que se atopaba en Santiago cos seus ¨ cursillos ¨.)
O medio de transporte era dende a Ferreirúa o coche da Pili, que según ela, se excedésemos o peso o coche iríamos máis lento, ¨ có que eso non sería moi difícil ¨. Ó chegar a Bóveda incorporaríase Emi.
Cando chegamos a Lugo, esperábanos Pepe, onde no seu coche iríamos: él, o meu pai e eu. Pepe, para non perderse puxo o Gps, e non, ¨ non me refiro ó can que nos guiou na anterior andarola ¨. No Gps puxemos Cua, que pensábamos que era o nome do pobo, que ó final resultou que se chamaba ¨ Gúa ¨. Do traxecto non podo contarvos máis, porque me quedei durmido, só que mandei parar para poder mexar.
Antes de chegar a Gúa, tiñamos que parar a probar a famosa sidrina que caracteriza a Asturias. Pero cando chegamos non nos demos conta que nos pasaramos ese pobo. Volta a atrás. Alí collimos 2 botellas e probárona, eu servina.
Chegou un momento que dudamos se o Gps nos levaba ven, así que utilizamos o segundo Gps alias ¨ Casto ¨, e resulta que íbamos ben.
Xa en Gúa, buscamos un albergue onde pasar a noite, e encontramos un con función de apartamento. Aí é onde xurdiu o primeiro conflicto, Pili quería que durmira coas mulleres, eu por suposto, negueime rotundamente, e ó final durmimos os dous sexos separados. Nese albergue, o xefe debía de ser un ¨ rácano ¨, xa que non nos quería dar unas sabas por ¨ camas ¨, esto póñoo entre comiñas porque eran 2 camas e 2 sofás camas/ habitación, grazas a Pepe, que levaba un saco para durmir e así non tiberamos que reclamar nada máis.
Entre todo, Casto fixo una nova amizade có xefe de aí.
Pola noite comemos nun bar-restaurante onde, a miña ilusión era ver ó Barça xogar, e resulta que en Somiedo non hai sexta, que indignante.
Despois antes de ir á cama, fomos ata un pub, onde resultou que había un futbolín, có que a parella pai-fillo venceu a Carlos-Pepe.
Pola maña, fomos á andarola, eran 12kms, que na ida case meu pai, Pili e eu desfalecemos pola costa. Polo demáis era todo moi bonito.
De volta a Somiedo, atravesamos o lago e despois o bosque baixando por una gran pendente.
Era a 1 e media e quería ver correr ó Alonso que comezaba ás 2, pero entre pitos e frautas chegamos tarde.
No bar, debatemos se comiamos fóra ou dentro, eu non lles fixen caso e comín dentro e con eso vin gañar ó Alonso que partía de 15º.
Xa na volta, só nos quedaba ir a outros 2 lagos moi famosos e tivemos que recorer outros 2 kms “ esto non acababa ¨. Disfrutamos das boas vistas e así remataba a nosa visita a Asturias.
No viaxe de volta non me acordó de nada porque volovín a quedar durmido.
Fomos a Lugo có coche do Pepe. Alí separámonos e meu pai e eu fomos có coche da Pili ata Sarria, posteriormente Ferreirúa.
Alí tamén quedei durmido.
En Sarria quedei na casa e despedinme da Pili e así acabou a miña aventura.

José Ignacio Parada